Cindy B

Hoe kwam je erachter dat je een melanoom had?

Ik heb best wel wat moedervlekken op mijn lichaam, dus ik schrik niet snel van een nieuwe moedervlek. Maar deze was vanaf het begin anders. Wat als klein donker plekje begon, groeide in twee jaar uit tot een grillige moedervlek die steeds groter werd. Hij zat op mijn rug, dus ik zag hem niet dagelijks en kon hem daardoor makkelijk negeren. Mijn man wees me er wel op. Ook hem viel op dat deze moedervlek afweek van de rest. Toch stak ik lang mijn kop in het zand.

Eigenlijk heb ik van de ene op andere dag tegen mezelf gezegd: “Nu neem je je lijf serieus en ga je naar de dokter. Je bent moeder van twee jonge kinderen en ook verantwoordelijk voor hen.” Ineens voelde ik een soort strijdlust van: dit traject ga je aan en wat het ook is, het komt goed. Ik ben naar de huisarts gegaan en zij vertelde me meteen dat zij de moedervlek ook niet vertrouwde. Ik kreeg een doorverwijzing naar de dermatoloog en twee dagen later was ik in het ziekenhuis. Een arts-assistent bekeek de moedervlek en haalde haar supervisor erbij. Die wond er geen doekjes om. “Dit is niet goed en lijkt sterk op een melanoom”, vertelde hij me. Er werd gebeld om te vragen wanneer de moedervlek kon worden weggehaald. De dermatoloog zei, voordat hij de kamer verliet, nog even snel dat er haast bij was. “Maak er maar spoed van”, hoorde ik hem zeggen. Nog geen 10 minuten later werd de moedervlek onder plaatselijke verdoving verwijderd, nadat er eerst een foto van was gemaakt. Ik had er helemaal geen rekening mee gehouden dat het allemaal zo snel zou gaan en was alleen naar het ziekenhuis gekomen. Ik voelde me op dat moment zo kwetsbaar.

Welke behandeling heb je gekregen?

Na een lange week wachten, kreeg ik de uitslag: melanoom met een breslowdikte van 1,6 mm. Een operatie was nodig om de huid verder weg te halen en een schildwachtklierprocedure uit te voeren. Dit om uitzaaiingen uit te sluiten. Ik vond dit gesprek heel moeilijk. De woorden kanker en levensverwachting kwamen voorbij. Echt een nachtmerrie. Ik dacht: “In wat voor een gesprek ben ik beland.” Het maakte me erg verdrietig en ik was ook heel teleurgesteld in mijn eigen lijf.

Vervolgens was het zes weken wachten op de operatie en daarna nog eens tien dagen op de uitslag. Dat wachten is misschien wel het ergste geweest van alles. Natuurlijk weet je dat geen uitzaaiingen ook een optie is, maar op de een of andere manier worden je gedachten steeds richting de doemscenario’s getrokken. Des te groter was de opluchting toen ik hoorde dat ik schoon was. Het was een opluchting die ik nog nooit eerder zo had gevoeld. Er viel een soort zwaarte van me af. Dit ging niet alleen over wel of geen uitzaaiingen, dit ging over mijn leven, mijn toekomst.

Hoe gaat het nu met je?

Het gaat goed met me, maar de afgelopen maanden waren zwaar. Ik had de pech dat de operatiewond openging. Week in, week uit zat ik in het ziekenhuis voor wondbehandeling en pas na een maand of drie/vier was de wond dicht. Daar heb ik veel pijn van gehad. Daarnaast moest ik ook weer vertrouwen krijgen in mijn lijf. In het begin was ik continu mijn huid aan het checken. Inmiddels voel ik me iets zekerder, ook omdat de eerste twee driemaandelijkse controles goed waren.

Het hele traject was erg confronterend, maar het heeft me ook veel gebracht. Het laat zien dat je gezondheid je fundament is. Voor dat bewustzijn ben ik erg dankbaar.

Wat betreft de zon ben ik nog voorzichtiger geworden. Ik heb altijd van de zon gehouden, maar zoek nu bewust de schaduw op. En ben ik op een plek waar ik de zon niet kan mijden, dan zorg ik dat ik mijn huid zo goed mogelijk bedek. Ook gebruik ik alleen nog minstens factor 30 en kijk bewuster naar wat ik op mijn huid smeer. Dat geldt natuurlijk ook voor mijn kinderen.

Hoe ben je in aanraking gekomen met Stichting Melanoom?

Na het eerste bezoek aan de dermatoloog ging ik naar huis zonder enige informatie mee te krijgen. Wel werd me geadviseerd vooral niet op internet te kijken. Dat heb ik nog geen dag volgehouden, want ik wist niets en had behoefte aan houvast. Zo kwam ik al vrij snel uit bij Stichting Melanoom en daar heb ik geen spijt van. Hoewel ik ook schrok van sommige verhalen – want mensen sterven aan melanoom – kreeg ik inzicht in wat ik kon verwachten. Van een schildwachtklierprocedure had ik bijvoorbeeld nog nooit gehoord.

Waarom wil je jouw ervaring delen/wat zou je onze lezers mee willen geven?

Mij heeft het geholpen om de ervaringen van lotgenoten te lezen en daarom wil ik nu ook zelf mijn verhaal delen. Het is goed om te weten dat je niet alleen bent. Er zijn veel mensen die hetzelfde doormaken. De verhalen van anderen gaven mij hoop, maar deden me ook beseffen dat je dit niet moet onderschatten. Melanoom is een grillige vorm van kanker waar nog niet veel over bekend is.

Als je twijfelt over een plekje op je huid, loop er dan niet – zoals ik – mee door, maar laat het zo snel mogelijk checken. En blijkt het melanoom te zijn, durf om hulp te vragen als je daar behoefte aan hebt en durf je verhaal te delen. Je hoeft het niet alleen te doen.