Kim

Hoe kwam je erachter dat je een melanoom had?

In het voorjaar van 2018 kreeg ik jeuk aan een ieniemienie moedervlekje net boven mijn borst. Ik was mij ervan bewust dat je dat soort plekjes altijd even moest laten checken, dus ben ik ermee naar de huisarts gegaan. Die zei dat het onschuldig was, maar zij maakte er wel een foto van en vroeg mij zes weken later nog eens terug te komen.

De moedervlek bleef jeuken en irriteren. Na zes weken ging ik terug naar de huisarts en kreeg hetzelfde advies, maar dan met drie maanden verlenging. Wederom werd er een foto gemaakt. Dit verbaasde me, want als je een moedervlek iedere keer van verschillende afstanden fotografeert, kun je toch nooit goed beoordelen of deze is gegroeid. Maar hé, wie ben ik en wat weet ik ervan?

Na drie maanden ging ik, zoals afgesproken, voor controle terug naar de huisarts en weer werd ik weggestuurd. Ik had er nog steeds geen gerust gevoel over, maar op dat moment ga je toch aan jezelf twijfelen.

Op een avond, vlak daarna, keek ik naar een programma van Humberto Tan. Het ging over melanoom, de meest agressieve vorm van huidkanker. Ik hoorde het verhaal aan en dacht: “Potverdorie, stel je eens voor dat mijn ieniemienieplekje een melanoom is.” Ik maakte weer een afspraak en dit keer kreeg ik mijn eigen huisarts te zien (de andere twee keer had ik met vervangers te maken gehad). Mijn huisarts gaf aan dat hij twijfelde en toen vroeg ik hem letterlijk: “Waarom zit dit plekje er nog als jij twijfelt?” Ik werd direct doorverwezen. Ik liep al bij een dermatoloog voor een andere klacht en ik heb haar gevraagd het plekje te beoordelen. Ook zij twijfelde en zei dat het wegsnijden van een moedervlek op deze plek een grote kans gaf op een lelijk litteken. Ik keek haar aan en zei: “Ik heb liever een lelijk litteken dan dat ik er straks niet meer ben.” Kort daarna is het plekje weggehaald en onderzocht.

Ondertussen was het augustus, zomers weer en gingen de dagen gewoon zoals alle andere dagen. Het plekje was weg en ik heb eigenlijk niet bewust stilgestaan bij het feit dat het ook foute boel kon zijn. Tot die ene dag. Ik werkte destijds als pedagogisch medewerker en was lekker buiten op het speelplein met de peuters. Mijn telefoon ging en ik nam op. Het was mijn dermatoog die zei: “Kim, het is niet goed wat wij hebben weggehaald.” Op dat moment, terwijl de kinderen doorspeelden, lachend en onbezorgd, stond mijn wereld stil.

De dermatoloog vertelde dat zij ook voor het Antoni van Leeuwenhoek (AVL) werkte en vroeg of zij mij daarnaartoe mocht overdragen voor verder onderzoek.

Welke behandeling heb je gekregen?

Op 11 oktober 2018 werd ik in het AVL geopereerd om te kijken of het melanoom was uitgezaaid. Er moest eerst een scan gemaakt worden om te bepalen waar de poortwachterklier zat, zodat deze verwijderd kon worden. Onder die scan besefte ik dat ik daar was als patiënt en kreeg ik het even te zwaar. Ik was nog jong en moeder. Dit was een slechte droom waar ik zo snel mogelijk uit wilde ontwaken.

De operatie was geslaagd en toen kwam het spannendste: wachten op de uitslag die wel eens ons hele leven op z’n kop kon zetten. Na twee lange weken kreeg ik goed bericht. Het was niet uitgezaaid en de plek was ruim weggehaald. Wel moest ik de eerste vijf jaar onder controle blijven.

Hoe gaat het nu met je?

Na de operatie ging het leven weer “gewoon” verder. Ik ontweek de zon, smeerde iedere dag factor 50, in zomer en winter, met zon en regen. En iedere controle was weer spannend.

De angst blijft dat het terugkomt. Misschien op een andere plek, misschien in een andere vorm. Het heeft mij op dat vlak onzeker gemaakt. Maar ik leef niet in angst, want het is mij nog gegeven en dat kunnen veel mensen niet zeggen, hoe spijtig ook. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van ons gezin, mijn vrienden en al het moois dat het leven te bieden heeft. Mijn motto is: leef en geniet in het nu, want niemand belooft je morgen.

Ik merk, nu ik dit zo opschrijf, dat ik het nooit echt een plekje heb gegeven en ik er nog steeds emotioneel van word. Het heeft veel impact gehad, ondanks dat dit verhaal voor mij goed is afgelopen.

Toen ik onlangs de uitnodiging kreeg om aan een wetenschappelijk onderzoek van het AVL mee te doen naar de medische en psychosociale gevolgen van kanker op jongvolwassen leeftijd, hoefde ik daar dan ook niet lang over na te denken. Zeker op psychisch vlak is er wel wat verbetering mogelijk. Ik kan me vaag herinneren dat ik voor de operatie de vraag kreeg of ik psychische hulp wilde hebben. Op dat moment was ik daar helemaal niet mee bezig, maar als ze me het later in het traject nogmaals hadden aangeboden, had ik er zeker gebruik van gemaakt.

Van de operatie heb ik een naar litteken overgehouden. Mensen kijken ernaar en als ze dan vragen wat daar zit, zeg ik vol levensvreugde dat dat een melanoom was. En iedere keer dat ik dat zeg, ben ik zó blij dat het voor mij goed is afgelopen.

Hoe ben je in aanraking met Stichting Melanoom gekomen?

Ik ben na mijn diagnose gaan googelen en mij wat meer gaan verdiepen in melanoom. Zo kwam ik in aanraking met Stichting Melanoom.

Waarom wil je jouw ervaring delen?

Ik wil mijn verhaal om verschillende redenen delen. Ik wil mensen op het hart drukken naar hun lichaam te luisteren als ze iets niet vertrouwen. Daarnaast dat het zo belangrijk is om jezelf en je kinderen te beschermen tegen de zon, ook als het bewolkt is. Ik merk dat er nog veel onwetendheid is. Ondanks mijn melanoom gaat mijn schoonmoeder nog steeds onder de zonnebank. En mijn ouders gaan nog graag op zonvakantie om vol te gaan “bakken”. Dit omdat het zo “gezond” is om een kleurtje te hebben. Met die gedachte ben ik ook opgegroeid. Ook ik heb in mijn tienerjaren liggen bakken. Dat was in die tijd. Nu mijd ik de zon en nog steeds hoor ik in de zomer: “Zo, jij bent wit. Heb je de hele vakantie binnen gelegen ofzo?”

Doordat Umberto Tan aandacht voor melanoom had in zijn programma, heeft hij mij gered. Ik hoop dat ook mijn verhaal mensen bewuster maakt van de gevaren van de zon, want voorkomen is beter dan genezen!