Marja

Hoe kwam je erachter dat je melanoom had?

Na de bevalling van mijn zoon in 2002 kreeg ik een soort pukkeltje op mijn bovenbeen. Het was zo’n rood bobbeltje dat je wel vaker hebt, niks raars dus, maar het bleef jeuken. Na een tijd last te hebben gehad, ben ik naar de huisarts gegaan om te vragen of het iets zorgelijks was en of het weggehaald kon worden. De huisarts keek ernaar, zag in zijn ogen niks raars en stuurde me naar huis.

In 2009 – inmiddels was eind 2007 mijn dochter geboren – groeide het pukkeltje uit tot een soort bultje van een halve centimeter doorsnee en ik bleef last houden van jeuk. Het zat me toch niet lekker, dus ging ik weer naar de huisarts. Opnieuw zei die dat het niks was, maar omdat ik aangaf dat ik me zorgen maakte en dat ik het weg wilde hebben, maakte hij een foto van het plekje en mailde die naar de dermatoloog. De dermatoloog vroeg me langs te komen, want vanaf een foto was het plekje slecht te beoordelen. Hij bekeek het plekje met een loep en vond het niet verontrustend, maar haalde het op mijn verzoek weg en stuurde het op.

Een paar dagen later werd ik op mijn werk gebeld dat ik naar het ziekenhuis moest komen voor de uitslag. Mijn man vroeg nog of hij mee moest gaan, maar dat leek me niet nodig. Ik maakte me geen zorgen. Daar kreeg ik echter te horen dat het toch een melanoom was. Op dat moment voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken. Als verdoofd zat ik in die kamer en in de verte hoorde ik de dermatoloog van alles zeggen over dat wat komen ging, maar mijn gedachten waren bij mijn gezin. Hoe nu verder? Moest ik chemo of bestraling? Ging ik dood? Kon ik mijn kinderen zien opgroeien? Toen ik na afloop in de auto zat en mijn man belde, was ik helemaal in paniek.

Welke behandeling heb je gekregen?

Ik moest snel geopereerd worden om meer huid weg te laten halen. Maar eerst wilden ze nog een poortwachtklieronderzoek doen, om zeker te weten dat het niet uitgezaaid was. De oproep voor dat onderzoek kreeg ik al snel. Ik moest hiervoor naar het Medisch Centrum Alkmaar. Daar werd met contrastvloeistof de poortwachtklier opgespoord, waarna er een punctie werd genomen. Ook werd er een scan gemaakt. Vervolgens moest ik met alle uitslagen en foto’s meteen door naar het Gemini Ziekenhuis in Den Helder voor de operatie. Je wordt geleefd op zo'n moment en laat alles maar over je heenkomen. Het enige wat je wilt, is duidelijkheid!

In de poortwachtklier bleken geen uitzaaiingen te zitten en er hoefde "maar" vijf centimer huid om het plekje weggehaald te worden. Vervolgens was het best een tijd wachten op de volgende uitslag: zijn de wondranden schoon of moet er nog een tweede operatie volgen? Wat een stress en emoties heeft dat opgeleverd. Uiteindelijk kregen we goed nieuws: alles was schoon en bestraling en andere behandelingen waren niet nodig. Wat een opluchting!

Maar dan begint de volgende fase: vertrouwen in je lichaam terugkrijgen. Bij elk pukkeltje of vlekje dat jeukte of anders, schoot ik meteen in de stress. Wat als..... Ik was onzeker en moest echt weer vertrouwen opbouwen.

Ik ben ruim vijf jaar onder controle geweest en diverse plekjes zijn uit voorzorg weggehaald. Die standaard controles zijn nu voorbij, maar ik laat me af en toe wel checken op plekjes, gewoon voor mijn eigen gemoedsrust. Tot vorig jaar liet ik dat in een soort dermatologische kliniek in Alkmaar doen, maar die zijn er helaas mee gestopt. Ik ga nu kijken of ik ieder jaar bij de dermatoloog de controle kan doen.

Hoe gaat het nu met je?

Het gaat goed, maar ik blijft alert. Bij mezelf, maar ook als ik rare plekjes bij anderen zie, adviseer ik ze altijd om langs de huisarts te gaan om het te laten checken. Ik vertel dan mijn verhaal om de ernst te benadrukken.

Mijn man en kinderen zijn helaas ook "gezegend" met veel moedervlekken. Ik zit hen constant op de huid dat ze zichzelf controleren en dat ze ervoor moeten zorgen dat ze niet verbranden. Mijn beide kinderen zijn jaarlijks onder controle, vanwege de vele moedervlekken. Mijn dochter zal dit haar leven lang moeten doen, aangezien zij ontzettend veel moedervlekken heeft en een lichte huid.

Bij mijn man is vier jaar geleden een plaveiselcelcarcinoom op zijn lip geconstateerd. Hij is daarvoor bestraald en gelukkig genezen. Ook hij is onder controle bij de dermatoloog.

Hoe ben je in aanraking met Stichting Melanoom gekomen?

Toen ik hoorde dat ik een melanoom had, wilde ik er meer over weten. Ik wist wel dat het huidkanker was, maar er zijn zo veel varianten en gradaties. Ik ben gaan googelen en kwam op de website van Stichting Melanoom. Het was fijn om daar informatie te vinden en de ervaringen van anderen te lezen. Je herkent dan toch veel in die verhalen.

Waarom wil je jouw ervaring delen?

Ik wil mensen bewust maken, dat, ook al geeft een specialist aan dat het niks is, je je niet moet laten wegsturen als je geen goed gevoel over een plekje hebt. Je kan beter te veel weg laten halen, dan dat je te laat bent. Ik ben blij dat ik naar mezelf heb geluisterd en heb aangedrongen het bultje te laten verwijderen. Als ik dat niet had gedaan, was ik er nu misschien niet meer geweest of had ik uitzaaiingen gehad. Dus kom bij twijfel in actie en laat je niet afschepen!